Een aantal keren heb ik mijn man onthaald op de Coolsingel op 2e Pinksterdag, als hij met zijn groep over de finish van de Roparun kwam. Doodmoe maar zo blij met de groepsprestatie!  De emoties die daar altijd bij los kwamen ontroerden mij, als buitenstaander. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken toen ikzelf de kans kreeg om als renner deel te nemen aan dit mooie evenement.

Omdat het doel van de Roparun zo belangrijk is. Omdat ook ik in mijn naaste omgeving ben geconfronteerd met deze slopende ziekte. Omdat er door onderzoek levens gered kunnen gaan worden. Omdat de juiste behandeling en zorg zo belangrijk zijn als je leeft tussen hoop en vrees. Omdat het gevoel van de enorme machteloosheid een plaats moet krijgen.