Elzemieke van Dieren

Verzorging

In 2016 ging ik samen met mijn vader en mijn broer bij de doorkomst in Zele kijken, specifiek voor het team 230 “I Run For Life” omdat onze moeder fietser was. Een moment om nooit te vergeten, wat een sfeer in Zele… Toen het team door kwam wist ik zeker, ik wil dit ook! Mijn moeder zo in de feestmodus, ontroerd en passie vol bezig dat beeld krijg ik niet meer van mijn netvlies. Helaas kon ik de twee jaar daarna niet mee.

Zelf ben ik opgeleid tot verpleegkundige en weet dan ook wel hoe heftig de palliatieve fase is voor mensen en familie. In de zomer van 2019 hebben wij als gezin moeten ervaren hoe het is om de om afscheid te nemen van je geliefde. Onze moeder heeft de strijd tegen kanker niet kunnen winnen.

Ik ga komend jaar mee als verzorger met de Roparun en zet mij in in voor “I Run For Life” voor mama, voor alle anderen!

/door

Ruud van Broekhoven

Chauffeur

Zo’n twee en een half jaar geleden werd ik benaderd door teamcaptain Ewald van team 230, Stichting I Run For Life.

Hij begon een heel verhaal over de Roparun en toen dacht ik:  oh nee, het zal toch niet zo zijn dat hij gaat vragen of ik mee wil lopen.

Ik was toen al bijna 60 en heb mijn hele leven al een motto en dat is:

een mens is gebouwd voor maximaal 5 kilometer per uur, anders hadden er wielen onder gezeten.

Volgens mij was Ewald daar ook van op de hoogte dus maar eens goed luisteren waarom hij mij ging bellen.

Toen kwam de aap uit de mouw en voor mij een hele geruststelling, hij zocht een chauffeur.

Een van de chauffeurs was door ziekte uitgevallen en dan dient er een probleem opgelost te worden.

Als brandweerman zijnde is dat natuurlijk niet iets om lang over na te denken.

Even thuis overleggen en toen was ik ook een lid van team 230.

Best wel spannend die eerste keer maar wat een bevlogen mensen die zich allemaal inzetten voor dat ene doel.

Die eerste keer werd dus niet een laatste keer, wat leven er toch ook veel fijne mensen op deze aardbol.

En uiteindelijk doe je het niet alleen voor de Roparun maar ook voor jezelf, de sfeer, de mega happening, je fijne teamgenoten en

een stukje trots om hier aan mee te mogen helpen.

/door

Jente Verbruggen

Fietser

Hallo,
Ik ben Jente en ben afkomstig van Antwerpen. Ik ben 23 jaar oud en ben werkzaam bij de lokale politie van Antwerpen.
Samen met mijn vriendin Bo (loper) doe ik mee met de Roparun 2021.
In 2019 hebben wij voor de eerste keer meegedaan. Wij kijken uit naar het samenhorigheidsgevoel!

Groetjes vanuit België!

/door

Edwin van Loon

Fietser

De Roparun gaat me aan mijn hart. Veel dierbaren verloren aan kanker. Zoals mijn moeder, mijn schoonmoeder, mijn tante Nettie, Marcel – mijn veel te jong jonge neef – en vrienden Addo Hoos , Anke Hoos en Jan Peltenburg).

Ik zal hen nooit vergeten en wil hen op deze manier eren en aan hen blijven denken. Mijn machteloosheid probeer ik om te zetten in een positieve reactie, en dat is mijn bijdrage aan de Roparun.
Edwin van Loon
/door

Ed Steur

Loper

Hoi ik ben Ed Steur en ga voor de tweede keer mee om dit fantastische evenement mee te maken en om zoveel mogelijk geld op te halen voor de mensen met kanker. Afgelopen jaar zou ik ook meegaan maar dat ging door corona helaas niet door. Persoonlijk helaas al veel met deze rot ziekte te maken gehad en daarom zet ik mij voor de volle 100 procent in.

Ik loop inmiddels al 7 jaar en heb al meerdere halve marathons gelopen en 1 hele in Rotterdam.

Ik heb er weer heel veel zin in met dit topteam.

/door

Anke van Loon

Loper

Een aantal keren heb ik mijn man onthaald op de Coolsingel op 2e Pinksterdag, als hij met zijn groep over de finish van de Roparun kwam. Doodmoe maar zo blij met de groepsprestatie!  De emoties die daar altijd bij los kwamen ontroerden mij, als buitenstaander. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken toen ikzelf de kans kreeg om als renner deel te nemen aan dit mooie evenement.
Omdat het doel van de Roparun zo belangrijk is. Omdat ook ik in mijn naaste omgeving ben geconfronteerd met deze slopende ziekte. Omdat er door onderzoek levens gered kunnen gaan worden. Omdat de juiste behandeling en zorg zo belangrijk zijn als je leeft tussen hoop en vrees. Omdat het gevoel van de enorme machteloosheid een plaats moet krijgen.
/door

Linda Miltenburg

Verzorging

Dit jaar zou ik voor het eerst mee gaan als verzorger met dit team voor de Roparun. Hiervoor was ik gevraagd door een goede vriendin, mede teamgenoot, n.a.v. het overlijden van haar moeder aan deze vreselijke ziekte. Daar ik zelf niet geheel sportief aangelegd ben, maar het zorgen mij als verpleegkundige wel in het bloed zit, zei ik eigenlijk direct ‘ja!’. Of ik ooit spijt heb gehad van deze keuze? Nooit!

Helaas verliezen nog teveel mensen de oneerlijke strijd tegen kanker. Door mij, samen met mijn teamgenoten, zo in te mogen én kunnen zetten door geld op te halen voor deze ziekte, maakt dat we er met zijn allen voor zorgen dat we elk jaar weer wat leven kunnen toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer toegevoegd kunnen worden aan het leven. ? Doordat ik zelf ook afhankelijk ben van medicatie en behandelingen vanwege een andere ziekte, maakt dat ik mij steeds meer realiseer hoe belangrijk het is dat we ons mét elkaar in blijven zetten vóór elkaar.

Volgend jaar hoop ik voor het eerst mee te mogen helpen aan mijn eerste Roparun. Iets wat ik enorm spannend vind, maar waar ik anderzijds enorm naar uitkijk. Maar met alle ervaring van mijn teamgenoten, weet ik zeker dat het een onvergetelijk avontuur gaat worden!

/door

Marcel Vredenburg

Loper

Hallo, ik ben Marcel 49 jaar.

 

Ik loop al hard vanaf 2010. Dit jaar wil ik voor de 3e keer mijn steentje bijdragen voor de  Roparun.

 

Dit omdat ik het leuk vindt om voor dit doel een steentje bij te kunnen dragen.Ook vind ik het super om dat met dit team samen  te kunnen doen voor dit doel.

 

 ( Leven toevoegen aan de dagen , waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven.)

/door

Freya Verbruggen

Loper

Kanker is een ziekte waar ik al sinds kinds af aan mee te maken heb gekregen. 3 van mijn 4 grootouders zijn gestorven aan verschillende vormen van kanker en dit op jonge leeftijd. Daardoor heb ik mijn grootouders amper gekend. Ook recent zijn er in mijn omgeving dierbaren overleden ten gevolge van kanker en nog steeds blijft kanker aanwezig in mijn leven.

De slogan “trachten leven toe te voegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”is voor mij een bewonderenswaardige visie waar ik volledig achter sta. Het feit dat we door met de stichting I run for life deel te nemen aan de roparun en zo de ideeën voor het uitwerken van die visie kunnen verwezenlijken, is voor mij een fantastisch gevoel.

En hoe kan je dat beter doen dan door een sportevenement te organiseren? Sporters zijn zeer sociale en empathische mensen die blij zijn dat ze door te sporten hun steentje kunnen bijdragen aan dit doel. Ook ik ben blij dat ik op deze manier mijn steentje kan bijdragen.

De stichting I run for life is een geweldig team van mensen waar je je direct thuis in voelt en waar je altijd op elkaar kan steunen. Ondanks dat we ver uit elkaar wonen proberen we regelmatig samen te komen en op dergelijke momenten voel je die onvoorwaardelijke steun. Dat is wat een team sterk maakt.

/door

Marcel Postma

Chauffeur

Ik ben Marcel Postma en 42 jaar.  Ik ben getrouwd met Karin en we  hebben een zoon Lukas, waar we ons handen vol aan hebben.

 

Ik ben in het dagelijks leven internationaal vrachtwagen chauffeur en rij met auto.s en bussen door heel europa.

 

Mijn motivatie om mee te doen is toch dat er in de familiekring een nichtje zeer ziek is. Ze is 5 jaar oud en stijd nu al tegen die rot ziekte.

 

Ook de gezelligheid met het team vind ik erg fijn.

/door